ஸ்ரீமாதா - 2

ஸ்ரீமாதா என்கிற நாமம் அன்னையின் ஸ்ருஷ்டிச் செயலையும், கருணையையும் எப்படி எடுத்துக் காண்பிக்கிறதென்று முன்பு இந்த இடுகையில் சிறிது பார்த்தோம். தற்போது நம்பிக்கைக் குழுமத்தில் இதனை எழுத எண்ணிய போது சில விஷயங்கள் இன்னும் கோர்வையாகத் தோன்றியது. அதன் விளைவே இந்த இடுகை.

பக்திமார்க்கத்தில் இறையை வழிபட பல விதங்களைச் சொல்லியிருக்கிறார்கள் நம் பெரியோர் அவை, 'சத்புத்ர மார்க்கம்' என்று இறையை தாயாக வழிபடுதலையும், 'சகா மார்க்கம்' என்று இறைக்கு தோழனாக வழிபடுதலையும், தாஸ மார்க்கம்' என்று இறைக்கு அடிமையாக வழிபடுதலையும், இறையையே குருவாகக் கொள்ளுதலை 'சன்மார்க்கம்' என்றும், இறை சக்தியை கணவன் அல்லது தோழனாக வழிபடுதலை 'நாயகி மார்க்கம்' என்பவை. ஆதி சங்கரர் ஆறுவகை சமயங்களை தொகுத்து அளித்தாலும், அவருக்கு உபாசனா மூர்த்தியாகக் கொண்டது சக்தியையே. அதிலும் அவர் மற்ற மார்க்கங்களை எடுத்துக் கொள்ளாது, சக்தியின் சத்புத்ரனாகவே தன்னை பாவித்துச் செய்த பல ஸ்லோகங்களே அதிகம்.

தாயின் வயிற்றிலிருந்துதான் நாம் எல்லோரும் வந்திருக்கிறோம். தாயை தெய்வமாக நினைப்பது நமக்கு எளிதான ஒன்று, நாம் எல்லோரும் அப்படியே நினைத்து பெற்றவளை வணங்குகிறோம். இதையே திருப்பி தெய்வத்தை தாயாக வழிபடுதல் என்பதே அம்பிகையின் தியானம். நாம் என்ன தவறுகள் செய்தாலும் தாய் ஒருத்திதான் அவற்றை எல்லாம் மன்னித்து நம்மை பேணுகிறாள். தந்தை, குரு போன்றவர்கள் செய்த தவறுக்கு தண்டனை அளித்தே நம்மைத் திருத்துவார்கள். நாம் பல தவறுகள் செய்தாலும் அதற்கான தண்டனை என்று ஏதுமில்லாது, நம்மிடம் கருணை காட்டுகின்ற அம்பிகையைத் தாயாக தியானிப்பது சரிதானே?. இதனால்தான் வசினி தேவதைகள் அன்னையை 'ஸ்ரீமாதா' என்று தியானித்து சஹஸ்ரநாமத்தை தொடங்குகிறார்கள் போலும்.

சிறுவயதில் நான் படிப்பில் குறைந்த மதிப்பெண்கள் வாங்கிய போது, என் தாயிடம், 'அப்பாவிடம் சிபாரிசு செய்து இந்த முறை பிராகரஸ் ரிப்போர்ட்டில் கையெழுத்து வாங்கிக் கொடுத்துடும்மா, அடுத்த தேர்வில் அதிக மதிப்பெண் வாங்கிவிடுவேன் என்று அவரிடம் சொல்லு' என்றெல்லாம் சொல்லியிருக்கிறேன். இன்று அதை நினைத்துப் பார்க்கையில், பலபட்டை சொக்கநாதர் என்னும் புலவர் எனக்கு நினைவுக்கு வருகிறார். என்னைப் போன்றே அவரும் அன்னை, ஜகன்மாதாவின் மூலமே தனது கோரிக்கைகளை இறைவனிடம் தெரிவிக்கிறார். அந்தப்பாட்டு,

ஆய் முத்துப் பந்தரில்

மெல்லணைமீது உன் அருகிருந்து

'நீ முத்தம் தா' என்றூ அவர் கொஞும்

வேளையில் நித்தம் நித்தம்

வேய் முத்தரோடு என் குறைகள்

எல்லாம் மெல்ல மெல்லச் சொன்னால்

வாய் முத்தம் சிந்தி விடுமோ?

நெல்வேலி வடிவு அம்மையே!

இந்தப் புலவருக்கு அன்னை சிபாரிசு செய்யாது இருந்திருப்பாளா?. தாயிடம் மட்டுமே நாம் இவ்வளவு உரிமையுடன் பழக முடியுமன்றோ?.

ஆதிசங்கரர் சிவ-சங்கராஷ்டகம் என்று ஒரு ஸ்துதி செய்திருக்கிறார். அந்த அருமையான ஸ்லோகத்தில்,'யம கிங்கரர்கள் என்னைப் பயமுறுத்தி இழுத்துச் செல்லும் சமயத்தில், கருணையோடு கூடிய எனது தாய் உமையோடு நீ என் இதயத்தில் வந்தமர்ந்து, யம வாதனையை நிவாரணம் செய் என்று துதித்திருக்கிறார். இதில் அம்பிகையை சொல்லும் போது குறிப்பாக "கருணையோடு கூடிய எனது தாய் உமை" என்பது எத்துணை அருமையாக நமக்கு அவளது கருணையைத் தெளிவுபடுத்துகிறது?.

'பால் நினைந்து ஊட்டும் தாயினும் சாலப்

பரிந்து நீ பாவியேனுடைய

ஊணினை உருக்கி உள்ளொளி பெருக்கி' என்றும்

'தாயாய் முலையைத் தருவானே

தாராது ஒழிந்தால் சவலையாய்

நாயேன் போக மாட்டேனா' என்றும் மாணிக்கவாசகர் சொல்வதிலிருந்தும் நமக்கு தாய் என்பவளது கருணை, அருள் புலனாகிறது.

இந்த பிரபஞ்சத்தில் உள்ள எல்லாமே அம்பிகையின் உருவம்தான். அவளுக்கு உருவமே இல்லை என்றும் சொல்கிறார்கள். ஆனால் சாமனியனான நிலையில் நமக்கு உருவமே இல்லாத தெய்வம் என்பதை ஏற்க முடிவதில்லை. அவளிடமிருந்தே இந்த உலகம், மற்றும் நாம் வந்ததால் அவள் நமது அம்மா. நாம் அவளது குழந்தைகள். அம்மா ஒருத்தி இருக்கிறாள் என்று மட்டும் தெரிந்தால் போதுமா?, அவளை பார்க்க வேண்டும், அவளுடன் பேசி, கொஞ்சி, விளையாட வேண்டும் என்றெல்லாம் ஆசை படுகிறோம் அல்லவா?. இவ்வாறான ஆசைகளை பூர்த்தி செய்வதற்காகவே அவள் பல ரூபங்களில் காக்ஷி தந்திருக்கிறாள். அந்த ரூபங்கள் எல்லாம் ஆயிரம் நாமங்களில் ஒவ்வொன்றாக இருந்தாலும், 'ஸ்ரீமாதா' என்று விளிக்கும் இந்த மஹா மந்திரத்தினை மீண்டும் மீண்டும் சொல்வதாலேயே நமக்கு அவளது கருணா கடாக்ஷம் கிடைக்கும் என்றால் அது மிகையாகா.