சிந்தனை செய் மனமே....ச்ரத்தை

காதில் கேள்விப்படும் கோவில்களுக்கெல்லாம் செல்கிறேன். தினமும் இத்தனை முறை மந்திர ஜபம் செய்கிறேன்,வருஷத்தில் ஒரு முறை பெரிய ரித்விக்குகளைக் கூப்பிட்டு சாஸ்திரத்தில் சொல்லிய விதவிதமான ஹோமங்களைச் செய்யவிக்கிறேன். தினமும் 2 மணிநேரம் பூஜை செய்கிறேன், ஆனாலும் இறைவன் எனது இன்னல்களைப் போக்கவில்லை, எனக்கு தரிசனம் தரவில்லை. இவ்வாறான சிந்தனை இன்று நம்மிடையே பலருக்கும் இருக்கிறது.

பல நேரங்களில் நமது வழிபாடுகள், உடல் வலிமைக்காகவும், செல்வச் செழிப்புக்காகவும் என்றே இருந்தாலும், சில நேரங்களில் பிறரை வருத்தவும் கூட இறையருளை நாடுவதும் நடக்கத்தான் செய்கிறது. இறையனுபூதியை விடுத்து வேறு சில காம்யார்த்தமான பலன்களை நோக்கிச் செய்யும் கர்மாக்களை தவறு என்கிறார்கள். கர்மாக்களைச் செய்ய மட்டுமே நமக்கு அதிகாரம், அதன் பலா-பலன்களை இறையிடத்தில் விட்டுவிடவேண்டும். நமக்கு எதைக் கொடுப்பது, எப்படிக் கொடுப்பது, எப்போது கொடுப்பது என்பதை அவனறிவான் என்கிற எண்ணத்தை மனதில் வேரூன்றச் செய்ய வேண்டும்.

சாஸ்திரங்கள் நமக்குச் சொல்லியிருப்பதைச் செய்கிறோம் என்பதிருக்கட்டும், அவ்வாறு செய்வது எதற்காக?, எப்படிச் செய்வது? என்பதில் கவனம் இருப்பதில்லை. இதன் காரணமாகவே இவ்வளவு செய்தும் இறையருளைப் பெறுவதில்லை என்றால் மிகையல்ல. அவரவர் செய்த கர்மாக்களுக்கு ஏற்ற பலன் இல்லை என்றால் சாஸ்திரத்தில் சொல்லப்படுவது பொய்யாகாது. பல்லாயிரக்கணக்கான வருஷங்களாக நமது பெரியவர்கள், செயல்படுத்தி, பலன்களை அனுபவித்து அதனையே தர்ம-சாஸ்திரமாக நமக்கு அளித்திருக்கிறார்கள். ஆகவே தர்ம சாஸ்திரம் பொய்க்காது. இங்குதான் கீதையில் பகவான் சொல்லியதை நினைவில் கொண்டு வரவேண்டும்.

அச்ரத்தையா ஹுதம் தத்தம் தபஸ்தப்தம் க்ருதம்ச யத்

அஸதித்யுச்யதே பார்த்த ந ச தத்ப்ரேத்ய நோ இஹ

இதன் பொருள், சிரத்தையில்லாமல் செய்யும் கர்மா, பலன் தராது என்பதுதான். ஆக சாஸ்திரம் என்றும் பொய்க்காது, நாம் செய்யும் கர்மாக்களை ச்ரத்தையில்லாது, மற்றவர்களது பாராட்டுக்காகவும், சமூகத்தில் நமது பெருமையை பறைச்சாற்றுவதற்காகவும் மட்டுமே பூஜை-புனஸ்காரங்களை, நாம பாராயணத்தை, கர்மாக்களைச் செய்வது என்று இருப்பதால்தான் பலன் ஏதும் கிடைப்பதில்லை. இதை எப்போதும் மனதில் கொள்ள வேண்டும். தக்ஷ-பிரஜாபதி மிகப் பெரிய யாகத்தைத்தான் செய்தான், ஆனால் அவனது அச்ரத்தை, அஹங்காரம் போன்றவை அவன் செய்த யாகத்தை முற்றிலும் தகர்த்ததை நாம் அறிவோம்.

பகவத்பாத சங்கரர், சாஸ்த்ரஸ்ய குருவாக்யஸ்ய ஸத்யபுத்யாவதாரணா, ஸா ஸ்ரத்தா கதிதா ஸத்பிஹி: என்று கூறுகிறார். அதாவது, சாஸ்திரத்திலும், குருவின் வாக்யத்திலும் அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை மற்றும் சிரத்தையுடன் செய்யும் காரியங்களே பலனைத்தரும் என்பது தான் அவர் சொல்லியிருப்பது. இதையேதான் கீதையிலும், "ஸ்ரத்தாவான் லபதே ஞானம்" என்கிறார் பரமாத்மா. அதாவது ச்ரத்தையுள்ளவனே ஞானம் பெறுகிறான் என்று பொருள். அதாவது குருவினிடத்தில் சிரத்தையுடன் உபதேசம் பெறுபவனே ஞானம் அடைவான் என்பது மறைபொருள்.

கைவல்ய உபநிஷத் என்னும் க்ருஷ்ண யஜுர் வேதத்தில் "ச்ரத்தா-பக்தி-த்யான-யோகாதவைஹி" என்று சொல்லியிருப்பதாகச் சொல்வர் பெரியோர். அடிப்படையாக ச்ரத்தையையும், அத்துடன் கூட பக்தி மற்றும் த்யானம் ஆகிய இரண்டையும் கலந்து பண்ணுவதே - த்யான யோகத்திலேயே பக்தி பாவத்தையும் கரைத்துப் பண்ணுவதே - முமுக்ஷுவாக இருப்பவன் முக்தியைப் பெறுவதற்கான ஹேது/உபாயம் என்று கூறியிருக்கிறார்கள். இதில் முக்யமாக நாம் பார்க்க வேண்டியது பக்தி, த்யானம் என்பதற்கெல்லாம் முதலாகச் சொல்லியிருக்கும் அடிப்படை விஷயமான 'ச்ரத்தை' என்பதே.

ஆக, நாம் பயணம் செய்வது கர்ம, பக்தி, ஞான யோகங்களில் எந்த வழியிலாக இருந்தாலும் அதற்கு அவசியமானது ச்ரத்தை. இப்படியான மிக அவசியமான விஷயத்தை மனதில் கொள்வோம், நாம் செய்யும் எல்லாவற்றையும் ச்ரத்தையுடன் செய்வோம், இறையருள் வேண்டுவோம்.