சமீபத்து நிகழ்வுகளும் பகவத் கீதையும்....

உறவினர்கள், நண்பர்கள் என்று பலரும் தற்போழுது நான் பணி செய்யும் அலுவலகத்தில் நடக்கும் விஷயங்களை பற்றி அறிந்து மிகுந்த கவலையுடன் போனிலும், மெயிலிலும் தொடர்பு கொண்டு கேட்டனர். நடப்பது எல்லாம் அம்பாள் சித்தம் என்றே நினைக்கிறேன் அதையே பதிலாகவும் கூறி வருகிறேன். இதனைப் பற்றி கொஞ்சம் சிந்தித்தேன் அதன் விளைவே இந்த இடுகை.

சந்தோஷம் என்பதே எல்லோரும் எக்காலத்திலும் எதிர்பார்க்கிறோம். அதற்காகவே முயற்சிக்கிறோம். இந்த முயற்சி எதுவரையில்?, ஆயுள் முடியும் வரையில் இதே முயற்சிதான் செய்கிறோம் அல்லது செய்வதைப் பார்க்கிறோம். அம்பாள் நமக்கு எதனை தருகிறாளோ அதை அனுபவிப்போம், அத்துடன் திருப்தி கொள்வோம் என்ற எண்ணம் எல்லா நேரமும், எல்லோருக்கும் வந்துவிடுகிறதா?. இவ்வாறு எல்லா நேரங்களிலும் இந்த நினைவு இருந்தால் அவர் யோகியாக அல்லவா இருப்பார்?. சரி, அவ்வாறு எல்லோரும், எல்லா நேரங்களிலும் இருக்க முடிவதில்லை. சரி, வேறு என்ன வழி என்று பார்த்தால், எப்போதும் நடப்பதெல்லாம் அம்பாள் சித்தப்படியே என்று இருக்க வேண்டும் என்றே தோன்றுகிறது.

கடந்த சில காலமாகவே ப்ரதி சனிக் கிழமை மதியத்தில் பகவத் கீதையில் கொஞ்சம் படிப்பதை வழக்கமாகக் கொண்டிருக்கிறேன். இன்று மதிய உணவிற்குப் பிறகு எனது தற்போதைய சிந்தனைக்கு ஏற்றவாறு என்ன இருக்கிறது என்று பார்க்கத் தோன்றியது. எனது தற்போதைய சிந்தனைக்கு ஏற்றதாக நான் நினைத்த வரி கீழே!

"யக்ருச்சாலாப ஸந்துஷ்டோ த்வந்த்வாதீதோ விமத்சர:"

என்னுடைய கடமை எதுவோ அதை நான் செய்கிறேன். நான் செய்யும் கடமை மூலமாக எனக்கு என்ன கிடைக்கிறதோ அதற்கு நான் சந்தோஷப்படுகிறேன். என்ற பாவம் இருக்கவேண்டும் என்கிறார். நமது முயற்சிகள் நல்லவையாக இருக்க வேண்டும். அதனை முறையே செய்தல் வேண்டும். அதன் பிறகு வரும் பலா-பலன்களை முழுவதுமாக ஏற்று அதுதான் ப்ராப்தம் என்று பகவான் சொல்லியதாகக் கருதவேண்டும். இந்த எண்ணம் மிக அவசியம் என்பதாக அறிகிறேன்.

சரி, "த்வந்த்வாதீதோ" என்பது என்ன?. மேற் சொன்னதை இன்னும் தெளிவாக்குகிறது இந்தச் சொல். இது கீதையின் பல இடங்களில் சொல்லியதே. சுக-துக்கங்களை சமமாகப் பார்ப்பது என்பது தான் அது. இதன் பொருள் எப்போதும் அழுது கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்பதல்ல. சுகமான காலத்திலும், துக்கமான காலத்திலும் நமது மனம் சஞ்சலம் ஆகக் கூடாது என்பதே இதன் பொருள். இன்பமோ-துன்பமோ, அது ஈஸ்வர சங்கல்பம் என்று இருக்கப் பழக வேண்டும். நமது சுபாவம் இப்படியா இருக்கிறது?. சந்தோஷத்தில் தலை-கால் புரியாமல் ஆடுகிறோம். கொஞ்சம் கஷ்டம் வந்தாலும் அதற்கு காரணம் யார்?, எவர்? என்று ஆராய்ச்சியிலும், அதன் விளைவாக பலரை தண்டிக்க அல்லது தவறாகப் பேச ஆரம்பிக்கிறோம். கஷ்டம் வரும் காலத்தில் அதீத சிந்தனையின் காரணமாக, இறைவன் இருக்கிறானா? என்பது போன்ற கேள்விகளும், இறைவனைப் பழிப்பதும் நடக்கிறது. கஷ்டகாலம் என்பது நமது பூர்வ ஜென்ம பலன், இனி வரும் ஜென்மங்களில் இவை நடக்காதிருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் அல்லவா, நமக்குத் தேவை?. இதை எழுதுகையில் ராமர் தனக்கு கஷ்டம் வரும் சமயத்தில் அவர் லக்ஷ்மணனிடம் சொன்னதாக ராமாயணத்தில் படித்தது நினைவுக்கு வருகிறது. ஆரண்ய காண்டத்தில் "லக்ஷ்மணா, போன ஜென்மங்களில் என்ன பாபம் செய்தோமடா?, அரச போகங்களை இழந்து காட்டுக்கு வந்தும் நமக்கு சுகம் இல்லையே?" என்று சொல்கிறாராம். ஆக இறைவனே சொல்லியபடி ஜென்மாந்திர பலன்கள் நம்மை தொடரும் என்பது நமக்கு மனதில் எப்போதும் இருக்குமானால் நமக்கு சஞ்சலம் என்பது இல்லாது இருக்கும். இந்த சஞ்சலம் குறையக்-குறைய சுக-துக்கங்கள் ஏதும் நம்மைத் தாக்காத மனம் வாய்க்கும் என்று தோன்றுகிறது.

"மத்சர:" என்பதற்கு "அசூயை" என்று பொருள். இன்னும் தெளிவாகச் சொன்னால் பொறாமை. "விமத்சர:" என்றால் பொறாமையின்மை. என்று பொருள். நம்மைவிட அதிகம் படித்த ஒருவன் அல்லது நம்மைவிட பெரும் பொருள் சேர்த்த ஒருவனைக் கண்டால், நாமும் அவனைப் போல படிக்க அல்லது நல்ல வழியில் பொருள் சேர்க்க முயல வேண்டும். அதை விடுத்து அவனுக்கு என்ன தெரியும், அதை விட எல்லாம் எனக்கு தெரியும் என்ற குணம் இருப்பின் அதுதான் பொறாமை. நமக்குத் தெரியாதவற்றை அவனிடமிருந்து கற்க முயலலாம், அல்லது பெரும் பணக்காரனாக இருந்தால் அவனை உற்சாகப்படுத்தி சமூகத்திற்கு இன்னும் பல நல்ல காரியங்களைச் செய்யச் சொல்லாம். அதை விடுத்து அவனைப் தூஷிப்பதும், அவனது செயல்களை தூஷிப்பதும் நமது பாவத்தை அல்லவா அதிகமாக்கும்?. ஆக, இந்த பொறாமை, தூஷணை போன்றவை நமது சஞ்சலத்தை அதிகமாக்கி சித்தத்தைக் கலக்கமடையச் செய்திடும் என்று தெரிகிறது.

ஆகவே, எப்போது எது கிடைக்கிறதோ அதற்கு திருப்திப்படுவதும், அதிக ஆசை இல்லாமையும், சுக-துக்கங்களை சமமாக ஏற்கும் மனதும், மாத்சர்யம் இல்லா நிலையும் எப்போதும் இருக்க இறைவன் அருளட்டும்.