உறவுகள், பிரிவுகள், நினைவுகள், அதன் தொடர்பான சிந்தனைகள் என்று, காலத்தின் கோலத்தில் அனைத்தும் அசைவுகளே!. சலனம் என்ற ஒன்று இருப்பது, இயற்கையை எப்போதும் உணர்த்துவதற்காகவே என்று தோன்றுகிறது. ஆக, ஆடும் மனத்தை எப்படி சமனப்படுத்துவது?. இதற்காக பிரயாசை செய்யதாலொழிய சாத்தியமாகாது. மனதை வசப்படுத்துதல் என்பதில் எப்போதும் கவனம் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும்.எப்படியான சூழ்நிலையிலும்,மனதை கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்கப் பழகவேண்டும். சரி,மனதை அடக்க/பழக்க என்ன செய்யவேண்டும்?. நம்மைச் சுற்றியிருக்கும் இருப்பவர்களை விலக்கி விட்டால் மன மயக்கம் தீர்ந்திடுமா?.
குளத்தில் தாமரைக் கொடி வளர்கிறது, மலரையும் தருகிறது. அக்கொடியை தண்ணீரிலிருந்து எடுத்து நிலத்தில் வைத்தால் வளருமா?. தண்ணீரில் இருந்தாலும் அதன் இலைகள் நீரில் பட்டும் படாமல் இருக்கிறதே?, அது போன்ற வாழ்வு வாழ வேண்டும் என்கிறார்கள் பெரியோர். தாமரை நீரை விட்டுச் சென்றால் வளராது, அது போல நாமும் நமது சுற்றத்தை விட்டு சென்றால் மட்டும் மனதை வெல்ல முடியாது. நமது கடமைகளை விலக்கி காட்டுக்குச் செல்லுதல் என்பது தாமரைக் கொடியை மண்-தரையில் நடுவது போன்றது என்கிறார்கள். ஆகவே, நாம் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்றால், உலகியலில் இருந்து விலகுதல் என்று இல்லாது, தாமரை இலைத் தண்ணீர் போல இருக்க வேண்டும் என்கிறார்கள்.
மனதில் ஆயிரம் அபிலாஷைகளை வைத்துக் கொண்டு, வெளியில் எனக்கு ஏதும் வேண்டாம், நான் ஈச்வரனிடத்தில் மட்டுமே பந்தம் என்று இருக்கிறேன் என்றால் அது எப்படி சரியாகும்?. பாடும் பாடலென்னவோ "பிறவா வரம் தாரீர் பெம்மானே" என்பதாக இருந்தாலும், மனதென்னவோ மயக்க நிலையினை விட்டு வெளியில் வருவதில்லையே?. மரணத்தின் வாயில் கண்முன் வந்தாலும், மனமென்னவோ பண்பற்ற நிலையிலேயே இருக்கிறதே?...எப்போது தெளிவடையும் இந்த மனம் ?.
மகிழ்ச்சியாகட்டும், துக்கமாகட்டும் எல்லாம் மனதின் கல்பிதம் என்ற எண்ணத்தை எப்போதும் நினைவில் இருத்திக் கொண்டால் மனது தானாக அடங்கிவிடும் என்கிறார்கள் பெரியோர். இவ்வாறான நிலை எப்படி, எப்போது ஏற்படும்?. இதற்க்கான வழியைத்தான் பகவத்பாதர் "ஸத்சங்கத்வோ நிஸ்சங்கத்வம்" என்கிறார். அதாவது ஸத்புருஷர்களது [இங்கு புருஷர்கள் என்பது ஆண்களை மட்டும் குறிப்பதல்ல] தொடர்பில் இருக்க வேண்டும் என்கிறார். ஸத்புருஷர்களின் தொடர்பில் இருந்தால் மனதை நிலையாக இறையிடத்தில் செலுத்த முடியும் என்று கூறுகிறார், இந்த ஸத்-தொடர்பே ஸத்-சங்கம். தொடர்ந்து ஆன்மீகப் பெரியவர்களது நிழலில் இருந்து, அவர்களது சொல்-செயல் போன்றவற்றை கவனித்து, அதன்படி வாழ்ந்தால் மனதை தன்வயப்படுத்தலாம், இதுவே ஸத்-சங்கத்தின் பெருமை.
ஸத்-புருஷர்களுடைய தொடர்பால் நமக்கு நல்ல பழக்கங்கள் வரும். இரு நண்பர்கள் இருக்கிறார்கள், அவர்களில் ஒருவன், தினம் கோவிலுக்குச் சென்று இறை வழிபாடு செய்வது, எளியவருக்கு உதவுவது போன்றவற்றைச் செய்பவன் என்றால்,அவனுடன் தொடர்பில் இருக்கும் மற்றொருவனுக்கும், பக்தி, பரோபகாரம் போன்றவை தானாக வந்துவிடும். இதுதான் ஸத்சங்கத்தின் பயன். இவ்வாறு பக்தி இருக்கும் இடத்தில் வேதம், புராணம், சாஸ்திரம் போன்றவற்றில் அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை ஏற்படும். ஆக, ஸத்-சங்கம் என்பதன் மூலமாக ஆன்மீகத்தின் அடிப்படை அமையும் என்பது தெளிவாகிறது.
சரி ஸத் புருஷர் என்பவர் யார்? என்ற கேள்விக்கான விடையையும் பார்த்துவிடலாம். எவனுக்கு ஈச்வரனிடத்தில், வேத, தர்ம சாஸ்தரத்திடத்தில் அசையாத நம்பிக்கை இருக்கிறதோ அவரே ஸத்-புருஷர் என்கிறார் ஆதி-சங்கரர். ஆகவே நாமும் ஈச்வரனைப் பிரார்த்திப்பது மட்டுமின்றி வேத-வேதாந்தங்களிடத்தும், தர்ம சாஸ்திரங்களிடத்தும் நம்பிக்கை வைத்து நல்ல ஸத்-சங்கத்தை வேண்டுவோம். நம்மிடையே மறைந்திருக்கும் ஸத்-புருஷர்களது சகவாசத்தால் நாமும் நன்னெறிகளைப் பற்றிக் கொள்ள பராசக்தி அருளட்டும்.
ஜெய ஜெய சங்கர!
ஹர ஹர சங்கர!
